Money

Weddenschappen waardoor mensen hun waardigheid verloren voor een paar knaken

“Ik wedde voor vijftig euro met een vriendin dat ze zich niet in het openbaar naakt zou durven laten opsluiten in een hondenbench. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen.”
illustratie van weddenschap

Met een beetje weddenschap valt een hoop poen te verdienen, en zo niet, dan kun je er vaak alsnog een goed verhaal aan overhouden. De Canadees Brian Zembic had het allebei, nadat hij eind jaren negentig op een terras een vrouw met een diep decolleté voorbij zag lopen, en tegen zijn vrienden zei dat hij met een paar borsten net zoveel aandacht als zij zou krijgen. Zijn vrienden boden hem 100.000 dollar als hij een jaar lang borstimplantaten zou dragen, wat hij direct deed. Zembic mat zichzelf cupmaat 38C aan en raakte zelfs zo gehecht aan zijn buste dat hij de implantaten nooit meer heeft laten verwijderen.

Advertentie

Ik vroeg een aantal Nederlanders naar hun opmerkelijkste weddenschappen, en hoeveel geld ze daarbij wonnen of verloren. Ze vertelden onder andere hoe ze werden uitgedaagd om zwart geschminkt op de schoolfoto te komen, net iets te veel frikandellen te eten en op de markt naakt in een hondenkooi te zitten.

Charlotte, 27

Op mijn vijftiende zei ik tegen mijn moeder dat ik tien jaar later hartchirurg zou zijn. Ze geloofde me niet, waarna ik voor duizend euro wedde dat het me wel zou lukken. In de loop der jaren besefte ik steeds meer dat het waarschijnlijk toch niet helemaal haalbaar zou zijn, en hoopte ik dat ze het zou vergeten. Dat deed ze niet. Op de dag dat ik 25 werd, was ik geen hartchirurg, maar salesmanager, dus ik moest die duizend euro gewoon ophoesten.

Het klinkt misschien wreed dat ze me hier zo hard op afrekende, maar ergens vond ik het ook wel weer een goede zet van haar. Natuurlijk baalde ik, maar ze wilde me er ook iets mee bijbrengen, namelijk dat je niet zomaar van alles moet roepen als je er niet zeker van bent. Helaas heeft het niet gewerkt, want ik roep nog steeds weleens dingen waar ik niet zeker van ben. Ik mocht het bedrag in termijnen betalen, en heb er vier maanden over gedaan. Voor mijn moeder was het niet heel veel geld; ze heeft het gewoon op de spaarrekening gezet. Voor mij was het wel heel veel geld. Ik had er ook van op vakantie kunnen gaan, of me kunnen laten omscholen tot hartchirurg.

Advertentie

Sietse, 26

Ik was een jaar of zestien en er werden schoolfoto’s gemaakt. Een paar uur voordat onze klas aan de beurt was, hadden we een tussenuur. Mijn klasgenoten en ik waren aan het bedenken wat voor gekke dingen we met die schoolfoto konden doen. Uiteindelijk gooide ik het op een wedje: voor vijftig euro zouden mijn klasgenoten mijn gezicht zwart mogen stiften met watervaste stift. Niet veel later was mijn gezicht helemaal zwart. Toen ik aankwam bij de fotograaf, keek hij radeloos naar mijn mentor, die zei dat hij maar gewoon een foto moest maken. Dus zo kwam mijn zwart gestifte gezicht eerst op de pasfoto en daarna op de klassenfoto.

Met het geld heb ik mijn klasgenoten getrakteerd bij de Plus. Daar gingen we in de pauze altijd heen om energydrink en suikerwafels te halen. Toen ik die middag thuiskwam, heb ik twee uur lang mijn gezicht geschrobd met een schuurspons, en toen ging het er pas af. Mijn moeder keek vreemd op, maar schafte de foto wel aan – ze blijft altijd trots op me. Inmiddels heeft ze de hele reeks van al mijn schoolfoto’s achter elkaar in haar woonkamer hangen, waaronder die met het zwarte gezicht.

foto's

Jorik, 26

Een vriendin van mij is in staat om best rare dingen te doen, dus ik daag haar graag af en toe een beetje uit. Een keer wedde ik bijvoorbeeld voor vijftig euro dat ze zich echt niet in het openbaar naakt zou durven laten opsluiten in een hondenbench, een soort kooi waarin je honden kunt vervoeren. Dat liet ze zich geen tweede keer zeggen. De bench had ik al, dus we bonden die achter op mijn fiets en reden naar de dichtstbijzijnde markt. Daar was het behoorlijk druk. We klapten de bench uit bij de fruitkraam en zij klom erin. Ze maakte er een showtje van en trok aan de tralies als een wild dier, terwijl ze grommende geluiden maakte. De voorbijgangers waren totaal in de war door dit spektakel. Ik vond het die vijftig euro volledig waard. Na vijf minuten pakten we weer in – misschien was de politie er anders ook wel snel geweest. Daarna zijn we van die vijftig euro gelijk gaan shoppen bij de boekenwinkel. Ze had nog een lijst boeken die ze graag wilde kopen, dus dat kwam gelijk mooi uit.

Koen, 21

Ik was op een feestje en we waren de hele avond bierpong aan het spelen. Iedereen was bezopen en een van de feestgangers moest op een gegeven moment naar het toilet, maar dat was bezet. Ik wedde voor tien euro dat hij niet uit het raam durfde te pissen. Ik verwachtte dat hij dat toch niet zou doen, maar tot mijn verbazing haalde hij zijn pik uit zijn broek, ging hij op de vensterbank staan en zag ik een straal naar beneden kletteren. We zaten op de vierde verdieping en het was een enorm raam, dus het was eigenlijk best gevaarlijk. Hij hield zich vast aan het plafond en stond daar een beetje te wiebelen op zijn dronkemansbenen. Ik was er niet blij mee: het laatste wat ik op mijn geweten wilde hebben was dat hij zou overlijden terwijl hij pissend uit een raam valt. Wat zet je dan op de rouwkaart?

Toen hij klaar was, deed hij zijn broek weer dicht en vroeg hij om de tien euro. Ik kon er niet onderuit. Omdat ik geen cash bij me had, heb ik het met internetbankieren overgemaakt. Ik heb dus nog steeds een afschrift waarop staat: tien euro voor uit het raam pissen.

Advertentie

Roos, 28

Toen ik op een avond na werk met twee collega’s een biertje ging drinken, belandden we in een gesprek over frikandellen. We hadden opgezocht dat een gemiddelde frikandel achttien à twintig centimeter lang is, dus als je er vijf zou eten, zou je een meter aan frikandellen in je maag hebben. Ik zei dat ik er wel twintig op kon eten, dus vier meter aan frikandellen, en wedde voor tweehonderd euro dat het me zou lukken.

Na ons biertje zijn we gelijk naar de Febo gelopen. Mijn collega’s betaalden; dat vonden ze wel een redelijke investering. We kregen ze alle twintig tegelijk en namen ze mee naar mijn huis. De eerste vijf dellen gingen prima, maar vanaf de zesde raakte ik een beetje vol. Na tien stuks werd het echt wat minder leuk. Bij veertien zat ik zo vol dat ik zeker wist dat ik er niet nog zes op kon, dus ik gaf het op. Mijn collega’s waren door het dolle heen. Omdat ik geen cash had, stuurden ze me allebei een tikkie van honderd euro. “Voor onze frikandellen-vriendin,” stond erbij.

Illustratie door Dymphie Huijssen

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: