Ik vroeg de glamourpolitie waarom ze onze viptafels afpakken

Viptafels in clubs: de gemeente en de politie Amsterdam vinden ze een broeinest van criminaliteit. Ze zijn het toneel voor schietpartijen, jonge mensen zouden er de criminaliteit worden ingetrokken, er wordt schimmig overleg gevoerd en je kunt er je dubieus verkregen cash uitgeven. Dus komt er nieuw beleid: je moet je legitimeren voor je op de skaileren banken mag aanschuiven en er worden camera’s boven de champagnekoelers geïnstalleerd – wat volgens mij je gevoel van celebrity alleen maar vergroot. Maar ze willen ook het voorkeursbeleid aan de deur dat je als VIP doorgaans geniet gaan aanpakken én je kunt niet meer betalen met ca$h. Maar moet je viptafels gaan onttoveren en stigmatiseren omdat ze toevallig in trek zijn bij criminelen?

Ik ben geen typische viptafel-klant, omdat ik geen typische viptafelbankrekening heb. Mijn meest recente en volgens mij enige ervaring met viptafels had ik laatst in een aftandse Londense club genaamd Aquarius. We hadden gewoon het lintje voor de viplounge weggehaald en onze meest diva-eske blik opgezet om geloofwaardig te zijn, maar het boeide eigenlijk überhaupt niemand iets dat we er zaten. Echt populair waren de tafels niet; criminelen hingen in de Aquarius vooral lamlendig naast de dansvloer en buiten. Ik ontmoette voor de deur van de club een gezellige dealer en zijn loopjongens die hun uitstekende verdiensten erdoorheen aan het jagen waren.

Ik vind het opvallend dat juist typische rijkemensenhobby’s van de politie wel vaker het stempel ‘verdacht’ krijgen, vooral die van jonge rijke mensen. In Rotterdam controleerden ze mensen in dikke auto’s en designerkleding (vooral als getinte glamourliefhebber moet je er oppassen). En nu worden dus in Amsterdam de viptafels, die net lekker in opkomst waren, ontdaan van hun mysterie en flappenspektakel. What’s next? Het vijfsterrenhotel? De golfbaan?! De jachthaven?1! Het lijkt wel of er een bewust antiglamourbeleid wordt gevoerd. Hoe moet ik me, als ik binnenkort enorm rijk ben geworden, in hemelsnaam nog onderscheiden van het plebs zonder meteen ook als een verdachte crimineel over te komen?

Als ik de politie bel om verhaal te halen is uiteraard “degene dit in zijn portefeuille heeft niet aanwezig,” en pas volgende week terug uit “het buitenland”. Zoveel tijd heb ik niet. Ik kan dit weekend niet met onbezwaard gemoed gaan clubben zonder te weten welke kant dit opgaat. Voor alle vragen over het beleid verwijzen ze me door naar de gemeente.

Dat het beleid gebaseerd is op input van de politie maakt daarbij niks uit. “Er is een verband tussen mensen die een viptafel huren en criminaliteit, volgens cijfers van de politie.” zegt woordvoerder Sebastiaan Meijer. Net als ik, denkt ook hij dat criminelen zeker andere plekken zullen opzoeken om met hun poen te pronken en voor de gezelligheid. “Je kunt nooit voorkomen dat mensen elkaar ontmoeten, maar als je weet waar het gebeurt, wat voor types het zijn, en wat voor gevolgen het heeft voor de stad, dan doet de gemeente samen met de politie wat we kunnen aan het verstoren van dit soort activiteiten.”

Volgens hem wordt de lifestyle van niet-criminele vips helemaal niet verstoord. “Als jij een tafel huurt, gedraag jij je toch als een vip? Dat kan toch nog steeds?” Hij lijkt niet echt te snappen dat een stigma van criminaliteit toch wel iets aan het luxe gevoel afdoet. Er zijn zelfs al clubs gestopt met viptafels, maar dat doen ze volgens Sebastiaan op eigen initiatief. “Die denken: ons type publiek is dit niet.” Maar juist dat is het probleem: de link tussen criminaliteit en viptafels heeft dus wel degelijk invloed op de mogelijkheid om je geld uit te geven. Of de criminelen het nou verpesten of de politie, dat kan me geen hol schelen. Ik maak me serieus zorgen over een toekomst waarin ik, als ik eindelijk rijk ben geworden, geen één manier meer heb om te pronken met mijn geld.

“Nou, dat lukt vast nog wel hoor,” stelt Sebastiaan me gerust. “Je kunt ook mooie kleren kopen die duur zijn, je kunt een dikke auto kopen die duur is.” Voor “patsercontroles” zoals in Rotterdam hoeven de glamoureuzen in Amsterdam niet te vrezen. “Ik weet niet precies hoe ze het daar [in Rotterdam] doen, maar volgens mij kun je gewoon met dure kleren over straat in Amsterdam.” Glamour wordt volgens Sebastiaan niet structureel aangepakt omdat criminelen daarvan toevallig ook houden. “Nee.” zegt hij resoluut – en ze gaan ook niet per se alle chique faciliteiten aanpakken. “Ik weet niet wat we in de toekomst nog gaan doen.” Goed nieuws dus: er is geen landelijk beleid om mensen met een weelderige lifestyle te pesten. Volgens wetten van de marktwerking zal er binnenkort een massale volksverhuizing plaats gaan vinden. Alle viptafelliefhebbers gaan naar Rotterdam en de flaneurs naar Amsterdam. Als je het allebei wilt doen zul je moeten uitwijken naar de juridische woestijn van één of andere dorpsdiscotheek in Zuidoost-Brabant.

Toch heeft Sebastiaan me nog niet helemaal overtuigd. De manier waarop ik bij de politie ben afgewimpeld, doet me nog steeds vermoeden dat ze het gewoon lekker vinden om een luxueuze lifestyle te verstoren. Dat er een bepaalde rancune is omdat agenten de hele nacht in een saai uniform moeten patrouilleren terwijl de Very Important Persons lekker van het leven zitten te genieten. Toch is er één voordeel aan de onttovering van de viptafel: nu je je flappen cash er niet meer mag uitgeven, houd je meer over om je sigaar mee aan te steken.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: