We spraken Gaston over rijkdom, een leuke positieve natie en geld uitgeven

“Op straat kom ik natuurlijk per dag vijftig mensen tegen, die zeggen: ‘Ik win nooit wat’”

Oudejaarsdag kent vele rituelen die een hoop geld kosten en waarschijnlijk niet veel meer opleveren dan katers, schade, brandwonden en teleurstelling. Vuurwerk afsteken en champagne rondspuiten, bijvoorbeeld, dronken ruziemaken en coke snuiven. En je kunt snel nog even een Staatslot kopen voor de Oudejaarsloterij, of loten kopen voor de nieuwjaarstrekking van de Nationale Postcode Loterij, de enige dingen in dit rijtje waarbij er een heel klein beetje kans bestaat dat het je wél verder helpt in het nieuwe jaar: want wie weet word je wel miljonair.

Gaston Starreveld weet als geen ander hoe het eruitziet als mensen de loterij winnen. Hij belt namens de Postcode Loterij al dertig jaar op 1 januari bij mensen aan, die dan meteen weten dat er een paar nullen op hun bankrekening worden bijgeschreven. We vroegen Gaston hoe mensen het nu eigenlijk vinden om veel geld te winnen, en blikten met hem terug op het afgelopen loterij-jaar.

Gaston woont sinds kort in Heemstede, in wat van de buitenkant een doorsnee rijtjeshuis lijkt. Ik kan niet aanbellen, want er is nog geen bel. En er ontbreken nog meer dingen voor een echt Gastoniaans huisbezoek, maar dat ligt aan mij, zegt de maestro. “Je hebt geen gouden envelop en geen bos bloemen. Slecht geproduceerd hoor.”

Via een automatische glazen schuifdeur komen we vanuit de gang in de enorme woonkamer die zich uitstrekt over de benedenverdieping van twee huizen. Qua stijl houdt de crib van Gaston het midden tussen een televisiestudio, een kunstgalerie uit de nineties, en een garage. We zien kauwgombalkleurige kunst, een kookeiland en een waterkoeler. Er staat zelfs een Porsche in de hoek. “Een investeringsobject. Hij wordt elk jaar 5000 euro meer waard, en ik rijd er ook nog mee.” Gaston geeft me een rondleiding, er staat kerstmuziek aan.

“Je mag alles opnemen, ik heb voor niemand geheimen. Wil je koffie? Krijgen jullie zo een bak koffie. Marisa, mijn partner, komt eraan, die doet dat effetjes. Ik moet nog les krijgen in het koffiezetapparaat.” Hij heeft het nog niet gezegd, of Marisa komt door de schuifdeuren gelopen, bijna alsof het gescript is. Het leven van Gaston is smooth als een spelshow. “Daar zal je d’r hebben.”

Bovenste foto: de diorama met Gastons leven. “Dit is mijn raceauto, mijn jeepie uit Spanje, die Porsche en mijn kroeg. Zo gedetailleerd! Ook alle flessen op schaal, met de goede etiketten.”

VICE Money: Gaston, hoe voelt dat als je bij de mensen aanbelt? Ben je dan zenuwachtig van tevoren?
Gaston Starreveld: We stappen in een auto, met bloemen, een gouden envelop en een camera, en dat is het enige dat we weten. En een postcode. Als ik een buurt binnenrijd, kan ik inmiddels altijd wel plaatsen hoe de pluimage is, wat de bestedingsklasse is. Dat zie je aan hoe een huis onderhouden wordt, hoe een tuin wordt neergezet. Je weet ongeveer wat je kunt verwachten. Maar toch zit achter iedere deurbel een ander verhaal. En dat is zo mooi. Mijn baas zegt: ik wil dat er meer sociale cohesie komt. Nederland is heel eenzaam. Wij willen graag dat we echt als een leuke, positieve natie het goed hebben met z’n allen. Dat we een club zijn. En als wij met dat busje de straat in rijden, gaan alle deuren open.

Wat zijn de leukste reacties die je dit jaar gehad hebt?
Ik vind een reactie zelf niet eens zo belangrijk. Mijn taak is het klaarstomen ervan. Ik kom binnen, en in dertig seconden scan ik heel zo’n huis, op zoek naar aanknopingspunten en praat ik met die mensen. Dat zie je helemaal niet terug op tv, alleen de reactie op het winnen van de prijs. En de vraag: wat ga je nu doen met dat geld? Maar tussendoor heb ik hele leuke gesprekken. Over van alles. En dan tien minuten later zeg ik: O ja, ik heb ook nog een envelop bij me.

Maar ze weten wel hoe laat het is als jij voor de deur staat.
Ja, maar het is belangrijk dat ik oprecht geïnteresseerd ben.

Gaston pakt me stevig vast bij mijn schouder.

En ik moet ze een schouderklopje geven: zij hebben de moeite gedaan om een lot te kopen. Je moet ook weer op tijd aan de rem trekken en overgaan op het bekendmaken van de prijs. Dus het is het zoeken naar hét moment.

Het is wel een bommetje dat je in iemands leven dropt.
Ik probeer bij het kleine geld te blijven. Als je twee miljoen wint schrik je. Supergaaf, maar dat laat ik liever aan de geleerden van de nazorg over. Op het moment dat ik iemand een ton uitreik, of 50.000 euro, dan weet diegene me precies te vertellen wat hij daarmee gaat doen. Het is tastbaar. Het is je keuken, je badkamer, het is een lekkere vakantie. Directe veranderingen vind ik heel leuk.

Je deelt al decennia lang geld uit op tv. Hoe ben je daar ooit in terechtgekomen?
Per ongeluk. Ik wilde op de lagere school cameraman worden, want ik denk in beelden. Later kwam ik min of meer toevallig als voice-over bij Rad van Fortuin terecht, en rolde van daaruit door naar de loterij. ‘Jouw stem heeft een communicatieve waarde’, zeiden ze, ‘mogen we daar gebruik van maken?’ Ik ben ontzettend leergierig: als ik iets doe wil ik het maximale eruit halen. Ik ben bevangen door het concept wat ze bij de loterij gecreëerd hebben. Ik heb niets met televisie, ik vind het medium prima om veel mensen te bereiken. Ik krijg vaak voor mijn voeten geworpen dat ik bij een grote commerciële marketingmachine werk. Dat klopt! Maar als ik dan zie hoeveel geld we aan goede doelen schenken, laat mij dan maar bij een commerciële organisatie werken. Alle azijnzeikers op een rijtje: na al die jaren kunnen we gewoon met keiharde cijfers en beelden aantonen dat het ook echt werkt. Ik ben er heel trots op dat ik in dat geheel een communicatief schakeltje kan zijn.

Marisa zet een schoteltje met gevulde koeken, M&M’s en melkchocoladesinterklazen op tafel dat van een zeer uitgebalanceerd compositiegevoel getuigt.

Dus het gaat je niet enkel om het bekendmaken van de winnaars?
Wat voor mij nog belangrijker is, is dat ik ook werving doe. Als mensen aan mij vragen: ‘Wat ben je?’, dan zeg ik: ‘Ik ben lotenverkoper.’ We hebben net bijvoorbeeld weer de spot met de truck in de sneeuw opgenomen. Maar natuurlijk is het waanzinnig dat ik ook de andere kant van die medaille mag laten zien. Dat ik aan mag bellen bij die mensen en zeggen: joh, we zijn er, het is zo ver!

Je had het net over sociale cohesie, maar sommige mensen kopen alleen maar loten van de Postcode Loterij uit angst dat de buren winnen en zij niet. Wat vind je daarvan?
Dan heeft de Postcode Loterij destijds een supersysteem ontwikkeld om het maximale uit hun bedrijfscultuur te halen. Top, helemaal top. Kom niet bij mij aan van: er is angst! Iedereen die dat zegt, die denkt bij zichzelf: had ik het maar bedacht. Ieder muntje bij de loterij is transparant, aantoonbaar. Ik durf hier gewoon met open ogen te zeggen: alles wat daar gebeurt is oké. Ik verplicht jou niet om mee te spelen, maar ik doe wel mijn best om je mee te laten spelen. Jij bent uiteindelijk degene die zegt: ik neem een lot, of ik neem geen lot. Maar dan moet je ook niet gaan huilen op het moment dat we [bij iemand anders] voor de deur staan. Supersysteem. Ik ben er echt trots op.

Krijg jij, als gezicht van de loterij, wel eens haatmail van mensen die niet hebben gewonnen?
Marisa doet het social media-gedeelte, ik doe daar helemaal niks aan. Wat we elkaar allemaal toewensen, wat een bagger en hoe oneerlijk dat is. Je kunt je niet verweren. Je kunt niet zeggen van: joh, ga nou eens even zitten. Wat is je probleem? Op straat kom ik natuurlijk per dag vijftig mensen tegen, die zeggen…

Gaston zet er theatraal een zeurderige intonatie bij op: Ik win nooit wat.

Maar na bijna dertig jaar heb ik nog steeds de kracht, en ook de wil om even twee minuten met ze in gesprek te gaan. In Nederland starten we altijd met de mondhoeken omlaag. En ik heb dan de uitdaging om die mondhoeken omhoog te krijgen.

Jij hebt sowieso wel een positieve instelling, heb ik het idee.
Je kunt nooit honderd procent positief zijn. Ik heb een heel druk weekend gehad, lagen Marisa en ik met zijn tweetjes languit op de bank lekker te zappen. Dan brandt het open haardje, lekker drankje erbij. Man, dan ben ik de koning te rijk. Je ziet me echt niet dansend en swingend en ‘Goeoeoedenavond’ roepend door het huis rennen. Dan is het knoppie effe om hoor.

Zou je zelf de loterij willen winnen?
Nog veel gekker: mijn lieve partner speelt met twee loten mee, en een tijdje geleden belt ze me op: ‘Bedank je baas effe. We hebben geld gekregen. Per lot 450 euro.’ Hoe grappig is dat?!

Je hebt best een riant salaris toch, of mag ik dat niet vragen?
Je mag alles vragen. Ik heb een bepaalde marktwaarde opgebouwd, en die marktwaarde wordt vergoed. Is dat een riant salaris? Ik leef. Ik weet niet hoe het er morgen uit gaat zien, maar ik ga liever mijn kist in met een heleboel herinneringen, dan dat mijn bankrekening vol staat. Maar ik ben trots op wat we hebben opgebouwd, en hoop dit werk te kunnen blijven doen tot en met mijn rollator.

Dus je gaat ook niet met pensioen?
Dat vind ik zo’n raar woord, pensioen.

Je hebt toch heel lang in Marbella gewoond? Leefde je daar niet als een pensionado?
We hebben daar een horecagelegenheid gehad die niet gelukt is. Marisa heeft een kinderzaak gehad, dat ging wel goed. We hebben tien jaar in Spanje gewoond, en als je vraagt wat ik het meest mis? Het weer en de keuken. Een zonnetje erbij, die vitamine D die je dan binnenhaalt. Maar hier vind ik de kerstperiode enig. Heerlijk. Ik vind het overal leuk, en als je het niet leuk vindt, moet je weggaan. Je hebt het allemaal zelf in de hand.

Ja, als je geld hebt.
Dat kun je ook een beetje afdwingen. Als jij vindt dat je te weinig geld hebt, pak je er een baantje bij. Er liepen er bij mij vaak vier door elkaar heen. Ik holde van de één naar de ander. Dus ik kan echt zeggen dat ik ieder muntje dat ik binnengehaald heb, daadwerkelijk voor de duivelsdeuren vandaan heb getrokken. Ik heb er echt heel hard voor gewerkt.

Geef je ook weleens financiële tips aan winnaars?
In Rosmalen won een vrouwtje jaren geleden een aanzienlijk bedrag. We zaten na afloop in de kroeg, zegt ze: ‘Er is een wens van me in vervulling gegaan. Ik ben een hele grote fan van de Big Ben. En ik kan nu naar de Big Ben.’

Gaston geeft me een flinke por.

Ik zeg: ‘Lieve schat, ga zitten. Jij kan naar de Big Ben, een week lang. Dan ga je in het duurste hotel zitten, met uitzicht vanuit jouw kamer op dat ding, en je laat je ieder uur helemaal wakker klingelen door dat ding, en dan kom je straks thuis, en dan is je geld ook weer terug.’ Ik ben twee uur bezig geweest om dat uit te leggen. Dat snappen ze niet. Lieve schat, je pakt zoveel rente. Niet te bevatten. Ik was twaalf bitterballen verder.

Maakt geld gelukkig?
Nou geluk, eh, ja. Het maakt onafhankelijk. En dat is zo lekker. Als je in de penarie zit en je hebt van die jongens achter je aan die jouw centjes willen hebben. Natuurlijk is er altijd een reden dat er iets niet goed gaat. Laatst was ik bij een vrouwtje dat helemaal begon te huilen toen ze de deur open deed. Ik zeg: ‘Lieve schat, waarom reageer je nou zo heftig?’ Zegt ze: ‘Ik kan maandag de reclasseringsambtenaar bellen dat hij zijn geld kan komen ophalen. Want vanaf nu begint mijn nieuwe leven.’ Ze had 7.000 euro schuld. Dat is wel veel geld, maar ze won 75.000 euro. Dan kun je echt zeggen: ik ben er weer! In de maatschappij.

Wil je weten wat je moet doen als je in één klap miljonair bent? VICE Money zocht het uit.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: