Designerkleren zijn voor rijke mensen wat tatoeages zijn voor maori’s. De glimmend gouden merktekens en voluptueuze bontkragen zorgen dat je geaccepteerd wordt binnen de stam van de rich en famous. Tegelijkertijd zijn ze een uithangbord van je welvaart en succes, dat herkend wordt door niet-ingewijden, die in aanbidding van het spektakel nederig terugkruipen in hun modderige goten. Maar wat niemand kan zien, is hoeveel je ook daadwerkelijk betaald hebt voor de designerstukken die je draagt.

Afgelopen weekend was er een designer-vintage sale in het Amstelhotel, waar je tweedehands designerkleren kon kopen in een glamoureuze kerstsfeer. De slogan van de sale is “pre-owned with love” en je kunt er kleren kopen die van beroemdheden als Lieke van Lexmond zijn geweest. Voor mij zit een shop-sessie er vandaag niet in. Mijn financiële situatie als ik de marmeren hal binnenloop kan niet veel slechter: ik ben zo goed als blut. Dat is waarschijnlijk vooral een kwestie van prioriteiten. De mensen hier hebben smaak én zijn slim genoeg om niet de volle mep neer te tellen in de PC. Het lijkt me een perfecte gelegenheid om ze tips te vragen om volgende maand wél geld over te houden voor designerkleren.

Voor nu probeer ik mijn armoede te verhullen met een tweedehands groene omajas (tien euro bij de kringloop) waar knopen van het illustere merk ‘Yves Saint’ zijn opgenaaid. In elk geval in gouden letters. Ik wil ook nog chique doen met een overpriced glas bubbels zodat ik met enig zelfvertrouwen een rondje kan lopen langs de hoog opgetaste rijkdommen voor bodemprijzen. Als ik net mijn laatste negen euro vijftig over de balk heb gegooid in de bar, blijkt dat ze ook rondlopen met dienbladen vol gratis wijn, om de kooplust aan te wakkeren. Ik heb de tips van de fashionista’s nog meer nodig heb dan ik dacht.

Al snel kom ik een dame tegen (links) die een blitse blazer van Alexander Wang op de kop heeft getikt. Ze is een vaste klant van Alexia (rechts), “maar we zijn ook vriendinnen, hoor.” Het is belangrijk dat je niet echt iets zoekt, maar “kijkt wat het aanbod is,” zegt de klant/vriendin.

Dan loop je wel het risico dat je net wat te enthousiast bent. “Ik geef wel teveel geld uit aan kleding. Mijn man vindt dat ik al te veel kleren heb. Gelukkig zijn we in de situatie dat we niet echt ergens anders op hoeven te bezuinigen. Maar ik probeer een beetje normaal te doen.” Hier word ik niet wijzer van, omdat ik niet in die situatie zit. Ik zoek verder naar tips die wel bruikbaar zijn.

Als ik dan weer door de hal loop, kom ik twee meisjes tegen die op hun Uber wachten. Ik moet ze snel interviewen, want anders rijdt de Uber weer weg en moeten ze toch de hele rit betalen. “We hebben alleen sieraden gekocht. Bij elkaar voor 80 of 90 euro. Oh, hij is er volgens mij!” Ze poseren snel voor de foto en rennen dan naar buiten.

Dan spot ik twee beroemdheden. Samuel Leijten (21), bekend van boyband B-Brave en Loïs Wattimena (20), die een eigen kledinglijn heeft, LA Sisters. Loïs heeft Samuel vooral meegevraagd als adviseur. “Het is voornamelijk dameskleding. Maar ik ben tegen deze Versace-jas aangelopen, die gaat waarschijnlijk mee naar huis. Ik vind hem echt prachtig, het is een goede winterjas. Heel klassiek ook, daar hou ik van. Hij is 695 euro.”

We zijn het er allemaal over eens dat dat geen slechte prijs is voor een Versace-jas. Loïs heeft twee Chanel-brillen gekocht, en een eerste levensbehoefte voor instagramsterren: een Gucci-beltbag. Ze heeft ongeveer hetzelfde uitgegeven als Samuel. Toch zijn ze niet bang voor financiële katers, zegt Loïs. “Als je hier naartoe gaat, moet je er wel van uitgaan dat je geld uit kan en wil geven.”

Samuel geeft wel toe dat hij zich soms een beetje laat meeslepen door het shop-spektakel op dit soort plekken. “Soms ben je helemaal laaiend enthousiast over een item, en dan zit je thuis en denk je: aargh. Het is een momentopname.” Voor deze foto mogen Samuel en Loïs ook nog twee dikke Gucci-weekendtassen vasthouden van een standhouder. Ook een manier om er gratis extra glamoureus uit te zien.

Je hoeft op deze sale niet altijd met veel geld te wapperen om met wat leuks naar huis te gaan. Je kunt er ook gewoon heengaan in de hoop dat je wat wint. Zoals Karlin, een belastingconsulent van 26. Zij heeft een Gucci-pet gewonnen in de loterij, die elk uur plaatsvindt. “Ik weet niet wat ik ermee moet, maar hij is wel warm. We waren aan het inzetten op andere prijzen.”

Maar Karlin komt niet alleen voor de loterij: “In principe zijn we hier om te kopen. Ik vind het mooi omdat het duurzaam is: je koopt iets wat twintig, dertig jaar oud is, en als je er klaar mee bent, verkoop je het weer. Dat kan prima, omdat de kwaliteit zo hoog is.” Een wijze les van iemand met verstand van geld: als je vintage designerkleren koopt, geef je eigenlijk niks uit.

Ook Sharon, een juriste van 30, koopt haar ‘timeless pieces’ vooral op gevoel. “Mode is een manier om mezelf te uiten.” Sharon is geïnspireerd door de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo, die het begrip ‘Spark Joy’ introduceerde: je moet in het leven alleen dingen hebben waar je echt blij van wordt. Vandaag is ze op zoek naar een specifiek kledingstuk. “Ik had in Italië een paarse suède Prada-rok gezien. Die had ik toen niet gekocht, en daar had ik spijt van. Ik hoopte hem hier te vinden.”

Sharon heeft vaker spijt van dingen die ze niet koopt dan van dingen die ze wel koopt: “Na die Prada-rok zei ik tegen mezelf: voortaan koop ik het gewoon.” Als daarna echt bezuinigd moet worden, gaat ze gewoon net wat minder vaak uit eten.

De vrouw naast Justin is niet zijn moeder, maar een andere standhouder.

Een van de beste manieren om veel geld te verdienen zodat je designerkleren kunt kopen, is designerkleren verkopen. Dat blijkt als ik met standhouder Justin Weyers praat. Hij is twintig en heeft tot afgrijzen van zijn moeder al zijn spaargeld geïnvesteerd in designerkleding. Ze is er vandaag ook bij, en lijkt vooralsnog niet ontevreden. Het bleek geen slechte investering: Justin heeft vandaag een paar duizend euro verdiend. “Niet slecht voor een dagje werk.”

Kim van der Knaap met een Jurkje dat van Lieke van Lexmond is geweest.

De sale loopt inmiddels op zijn einde als ik Kim van der Knaap tegenkom. Zij heeft dit evenement georganiseerd. Kim en ik zijn aardig tipsy van de gratis wijn en uit de speakers schalt Avé Maria. “Dit is wel heel dramatisch, deze muziek. We hebben kerstmuziek vanwege de kerst, maar Avé Maria is wel pittig.”

Een goed moment om haar even aan de morele tand te voelen: is het wel ethisch verantwoord om mensen zo tot kooplust op te jagen? Ze zegt dat ze niet denkt dat mensen zich in de schulden steken, maar dat is net zoiets als een drugsdealer die zegt dat zijn klanten alleen recreatief gebruiken.

Justin is er ook bij komen staan. “Kleren kopen is een healthy high,” weet hij te vertellen. En zoals ook belastingconsulent Karlin al zei: je levert er niet alleen maar op in. “Chanel verhoogt de prijzen van bepaalde tassen elk jaar met minimaal 15 procent, dan kun je uitrekenen wat je over vier jaar verdient,” aldus Kim “Je kunt je geld beter in een Chanel-tas stoppen dan op je spaarrekening laten staan, dat is no fucking lie.” Haar wijze woorden echoën na in mijn hoofd als ik naar buiten loop. Ik krijg een complimentje over mijn mooie jas. Met mijn ‘Yves Saint’ fake ik niet alleen dat ik rich and famous ben, maar ook dat ik verstandig met geld om kan gaan. Ik hoop dat ik daar zelf in ga geloven in de toekomst.

Dit artikel is aangepast. In een eerdere versie werd gezegd dat Samuel Leijten en Loïs Wattimena ‘influencers’ waren. Leijten en Wattimena hebben beargumenteerd waarom zij geen influencer waren.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: