Mensen vertellen over de vreemdste baantjes naast hun studie

Voor geld doe je alles. Zeker als je elke maand 170 euro collegegeld moet ophoesten, een kamer van vierhonderd euro moet betalen en ook nog eens af en toe fatsoenlijk bier wil drinken. Dan kan het zomaar gebeuren dat je een winkelstraat staat te promoten in een paashaaspak. Of de godganse dag in een donker hok champignons zit te snijden.

Als je vervolgens met een lijkkist op je schouders over het kerkhof loopt, vraag je je misschien af of je niet beter achter de bar had kunnen gaan werken. Houd vol, . Want van vreemde bijbaantjes leer je meer over de wereld dan van een hele dag met je neus in een natuurkundeboek zitten. Om je wat inspiratie en steun te geven, mensen naar hun raarste bijbaantjes tijdens hun studententijd, en wat ze ervan leerden.

Tim, 29: “De gemeente Amsterdam wilde alle bankjes in Amsterdam Noord digitaal vastleggen. Via een uitzendbureau kwamen ze bij mij uit. Ik moest nog een dag een cursus volgen bij een dataverwerkingsbedrijf en voor ik het wist liep ik door de wijk met een tablet. Als ik een bankje tegenkwam moest ik aangeven waar die stond en of er een likje verf op moest, of-ie kapot was, of dat-ie stonk. Er zaten rare bankjes bij, zoals een bankje dat twee meter van een blinde muur van een flatgebouw was neergezet. Je zat dus met je neus zowat op die muur, terwijl je, als je hem had omgedraaid, een mooi uitzicht op het park had. Dat bankje hebben ze uiteindelijk weggehaald.”

“Ik liep een hele zomer, drie maanden lang, door de wijk en kwam op plekken waar ik anders nooit zou komen. Ook op heel gekke plekken. In buurt van Molenwijk ligt een parkje en daar stond het meest idyllische bankje dat ik in Noord heb aangetroffen. Het stond aan de rand van een meertje, de bladeren van een boom hingen er mooi overheen. Maar het was helemaal omringd met struiken, en je kon er bijna niet komen. Ik ontdekte een klein paadje, waardoor je toch tussen de struiken door kon. Daar heb ik vaak geluncht.”

“Ik studeerde antropologie en dit was leuker dan mijn studie. Ik ben te voet een heel stadsdeel doorgelopen. Dat biedt een unieke kijk op zo’n leefruimte. Ik ontdekte dat er goed over werd nagedacht waar ze de bankjes neerzetten. Ze staan echt op goede plekken, achter in een park bijvoorbeeld, precies op het punt dat je denkt: ik moet eigenlijk even zitten, sigaretje roken, beetje lezen, dom voor me uit staren. Misschien ben ik ook echt verliefd op bankjes geworden, ik ben mooie en lelijke bankjes gaan herkennen.”

Myrthe, 34: “Ik werkte meer dan tien jaar geleden bij een groot telemarketingbureau. Dat was in de tijd dat mensen het nog prima vonden als je ze belde om iets te verkopen. Op een gegeven moment moest ik onkruidbestrijdingsmiddelen verkopen aan boeren en tuinders. Mijn collega’s en ik dachten nog: welke gek gaat er nu van ons een vat van duizend liter onkruidbestrijdingsmiddel kopen over de telefoon? Die vaten waren ook nog eens heel erg duur. Het was vooral vreemd omdat ik echt niets wist over onkruidbestrijdingsmiddel en een groot deel van de boeren aan de telefoon was amper te verstaan door hun accenten. Maar de boeren waren oprecht blij en zelfs behoorlijk in de gloria met deze aanbieding en kochten massaal vaten in. We hadden echt binnen no time onze targets gehaald en hadden zelfs geen vaten meer over om te verkopen. Wat ik heb geleerd is dat álles verkoopbaar is, zelfs als je er totaal geen verstand van hebt. Het verdiende gewoon studententarief, maar degene die het meeste verkocht op een avond kreeg een Mars. We waren makkelijk te paaien.”

Roel, 33: “Ik was chasseur in een vijfsterrenhotel – zo’n loopjongen van de frontoffice die koffers sjouwt en auto’s parkeert. Ik mocht m’n eigen broek dragen, maar kreeg er een beige jasje bij. Dat was het uniform. Ik had ook een naambadge waar ik een gefingeerde naam op had laten zetten: ‘Roderick’, dat vond ik chic klinken. Ik vond het geweldig. Ik kon dollen met de gasten en goede fooien pakken. Ik kreeg soms vijftig euro om een koffertje te sjouwen. Je maakt een hoop mee. Zo moest ik een keer de gepantserde auto van een topadvocaat parkeren. En er was iemand uit de theaterwereld die met zijn compagnon in het hotel was voor een heisessie. Zijn vriend was er ook en het hotel veranderde voor het trio van zakelijke bestemming naar een vrijplaats voor plezier. Toen ik naar boven werd gestuurd om extra kussens te brengen trof ik een enorme ravage aan. Laten we zeggen dat het naar een specifiek soort zweet rook. Ik meldde mij opgetogen aan de receptie want ik had een mooi verhaal en wilde dat snel delen. Maar zonder dat ik het in de gaten had zat het trio in de lobby. Ze konden me horen praten.”

William, 36: “Ik moest mensen opbellen en ze abonnementen op onderbroeken verkopen. Klanten kregen twee onderbroeken gratis en hoefden alleen verzendkosten te betalen, in de hoop dat ze daarna het abonnement zouden laten doorlopen. Als het niet beviel konden ze direct opzeggen. Ik verkocht veel abonnementen en ik denk dat het komt omdat ik altijd opgewekt en vrolijk was. Daarvoor ging ik tussen de gesprekken door moppen lezen op een moppensite. Wat ook meehielp was de manier waarop ik het gesprek afsloot: “Wilt u de herenslip of de boxershort?” Ik vroeg dus niet of ze iets wilden hebben, maar vroeg wat ze wilden hebben, waardoor ze niet meer konden weigeren. Ik heb er van geleerd om mensen aan te spreken, ook als je je daar een beetje voor kunt schamen. In alle banen daarna ben ik nooit meer bang geweest om op mensen af te stappen, want ik werd tijdens mijn werk met die onderbroeken ook best wel vaak flink uitgescholden.”

Olaf, 27: “Ik had er nooit bij nagedacht dat zoiets überhaupt bestond, tot ik het zelf moest doen. Ik vond het baantje via een uitzendbureau en voor ik het wist ging ik samen met een kerel van in de vijftig langs gemeenten waar de lantaarnpalen al lang niet gecontroleerd waren. We reden rond in een bestelbusje met een apparaat dat ik nog nooit had gezien. Het was een lange metalen doos met een duidelijke inham voor de paal, en kabels die om de paal gewikkeld moesten worden. Zodra alles goed gemonteerd was, ging het apparaat aan de paal trekken en kon ik op een soort digitale waterpas zien hoeveel de paal van zijn originele positie afweek en of-ie nog stevig in de grond stond. We noteerden de afwijking netjes in een boekje zodat het de komende twintig jaar niet meer getest hoefde te worden.”

“Het verdiende niet bijzonder goed, maar het is toch fijn om wat extra geld op je rekening binnen te krijgen. Ik heb een heleboel slechte moppen van mijn collega geleerd. En als ik nu over straat loop let ik op de gekste details, nu ik weet dat alles wat met infrastructuur te maken heeft onderhoud nodig heeft.”

—

Je loopt dan misschien wel voor gek met je baantje, maar je verdient er wel mooi knaken mee. Ga niet als een grijze muis spijkerbroeken verkopen, want juist de gekste baantjes geven je de meeste levenservaring. Als je het helemaal zat bent, kun je overwegen om maximaal te gaan lenen bij DUO en je geld te investeren in aandelen of cryptocurrencies. Dan hoef je later misschien helemaal niet te werken. Maar tot het zover is moet je er in ieder geval voor zorgen dat je je zaakjes goed geregeld hebt. En als je het echt even niet meer ziet zitten en krap bij kas zit, dan kan je met tot duizend euro rood staan. En voor het geval dat je die lantaarnpaal tijdens een test een keer omver trekt, kun je er ook nog een aansprakelijkheidsverzekering bij afsluiten. Met de ING Studentenverzekering heb je voor een paar euro per maand drie verzekeringen in één: een inboedelverzekering, een aansprakelijkheidsverzekering en een ongevallenverzekering. Je hebt al genoeg stress, dan is dit in ieder geval geregeld.

Met krijg je een goedkope bankrekening, en je kunt er ook drie verzekeringen bij afsluiten: een inboedelverzekering voor je studentenkamer, een aansprakelijkheidsverzekering en een ongevallenverzekering. Met die laatste krijg je een uitkering bij blijvende invaliditeit, mocht het allemaal echt misgaan. Ga naar ING.nl voor over de ING Studentenrekening.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: