Een Nederlandse drugsdealer vertelt over zijn ondernemingsplan

HET BEGIN: DE START-UP
Ik heb lang geprobeerd te functioneren in de normale maatschappij, maar het is gewoon niet mijn ding. Voor ik er definitief een punt achter zette heb ik zeker zes opleidingen verkloot. Mijn familie bestaat uit dokters en advocaten, ik voelde vanuit hun altijd een enorme druk en ik heb echt een Spartaanse opvoeding gehad. Ik ben daardoor zeer anti-autoritair geworden. Als ik langs de politie fiets steek ik in mijn hoofd een middelvinger op. Kinderachtig, hè?

Ik moet een jaar of achttien zijn geweest toen ik voor het eerst naar Berlijn ging, en daar proefde ik voor het eerst wat vrijheid is. Ik leerde er in korte tijd veel mensen kennen en ging veel naar clubs en raves. Berlijn voelt nog steeds als mijn tweede thuis.

Ik had nooit de intentie om te gaan dealen, maar zodra mensen in Berlijn hoorden dat ik uit Amsterdam kwam, vroegen ze of ik drugs bij me had. Dat had ik, en al snel nam ik altijd wat extra mee als vriendendienst. Het was voor mij appeltje eitje om aan een paar liter GHB te komen en het mee te nemen in de auto. Destijds was GHB in Duitsland nog niet zo makkelijk verkrijgbaar, vandaar dat mensen dat aan mij vroegen. Verder nam ik xtc mee, en pillen die ik overhield verkocht ik in clubs, meestal maar tien of twintig. Al snel kreeg ik door hoe makkelijk het was om mijn reis terug te verdienen, en ook nog wat extra’s. Al dat geld voelde lekker, dus nam ik steeds meer drugs mee.

Na ongeveer een half jaar maakte ik de overstap van ‘iemand die wat voor zijn vrienden meeneemt’ naar een volwaardige, kleine dealer. Politiecontroles waren geen ding. In al die jaren dat ik al naar Berlijn rijd, ben ik maar één keer gecontroleerd.

HANDEL EN WANDEL
Inmiddels doe ik dit meer dan zes jaar, met wat pauzes. Eerst werkte ik alleen, maar sinds een tijdje werk ik in een groep. ‘Een lijn’ noemen we dat. Ik handel in alles wat populair is en meer: ketamine, cocaïne, speed, xtc, lsd, 4fmp, 2cb, dmt. Ook Xanax en veel verschillende soorten benzodiazepines doen het goed, dat zijn angstremmende en spierverslappende (slaap)middelen. Die middelen koop ik in bij verschillende legale apothekers.

Vroeger vond ik het bloedirritant als mensen me om crystal meth vroegen, want het is een drug waar je snel kapot aan gaat. Toen ik echter een grotere, betrouwbare klantenkring had opgebouwd en een paar van mijn vaste klanten zeiden weleens meth te nemen, kwam ik erachter dat dat niet alleen voor hardcore junkies is, maar er ook incidentele gebruikers bestaan. Veel rijke mensen gebruiken incidenteel meth, is mijn ervaring, veel bn’ers en wat bankiers. Crystal meth verkopen is een goede business: bij afname van een paar grammetjes betaalde ik de laatste keren dat ik dat inkocht vijftig tot tachtig euro per gram, aan mijn klanten kan ik voor een gram van voortreffelijke kwaliteit makkelijk honderdvijftig euro vragen.

Toch deal ik veel liever in de relatief onschuldige middelen. Als ik het inkoop doe ik dat vooral als dienst voor een paar vaste klanten. In crack en meth zit absoluut het meeste geld, maar dat is een duistere wereld. Crack en heroïne zou ik nooit verkopen, het zijn gare gasten die dat gebruiken.

WINSTMARGES & ACCOUNTMANAGEMENT
Op de meeste middelen maak ik gemiddeld tussen de tachtig en tweehonderd procent winst, maar die marge verschilt per drug. Zo is er met ketamine echt altijd gezeik, doordat er maar twee grote kanalen zijn waaruit het wordt geëxporteerd: India en China. Soms worden in die landen massaal controles gehouden, waardoor veel wordt onderschept en de middelen schaarser worden. Ook bij cocaïne schommelt het tarief, maar dat ligt vooral aan je netwerk. Als je dat flink hebt opgebouwd en je in contact kan komen met de grotere jongens, kun je het via een stuk minder tussenpersonen kopen.

De inkoopprijzen zijn ook afhankelijk van hoe je je zakelijk en persoonlijk presenteert – ‘accountmanagement’ is zeer belangrijk. Het is goed als je mensen wat gunt. Stel: een contactpersoon zit in de shit omdat zijn leverancier ineens vijftien liter GHB afzegt, en hij komt naar jou toe met de vraag of je misschien iets voor hem kunt regelen. Natuurlijk moet je dan een paar extra stappen zetten, maar als het lukt krijg je een grotere gunfactor. De mensen die heel groot zijn en waar je de beste prijs krijgt, komen natuurlijk bewust in contact met zo weinig mogelijk mensen. Ik ben maar een kleine vis in de zee, waarschijnlijk zal ik de echt sicke drugsmastodonten nooit ontmoeten, al ben ik wel mijn netwerk aan het uitbreiden.

Nederland is een fijn land om dealer te zijn. Je hebt hier namelijk keuze in met wie je samenwerkt, alles is vrijblijvend. In andere landen heb je vaak min of meer een contract met één leverancier. Dan is het echt not done om bij de concurrent in te kopen. Hier kun je zelf kiezen met wie je handel drijft en hoeven er ook geen geweld of wapens aan te pas te komen.

Om met elkaar te communiceren gebruiken we een versleuteld messenger-systeem. Dat doet vooral de nieuwe generatie, de oude spreekt liever af langs een snelweg. Als ik met een nieuw contact afspreek, gedraag ik me netjes. Zo zien ze aan me dat ik geen gast ben die domme streken uithaalt. We spreken af op een rustige openbare plek, om even kennis te maken en wat samples uit te wisselen. Het liefst doe ik de zaken helder, makkelijk en snel.

Verder heb ik nog een aantal andere zakelijke regels voor mezelf. Zo doe ik nooit wat op de pof. Dat kan namelijk gevaarlijke situaties veroorzaken, bijvoorbeeld wanneer iemand zijn schuld niet kan aflossen, of wanneer je drugskoerier wordt opgepakt. Ook wil je zelf liever niet in de min staan bij iemand: als je niet kan afbetalen is er een grote kans dat je wordt neergestoken of beroofd.

De grootste deal ooit waar ik tussenpersoon was, ging om tien kilo ketamine. Dat ging om een bedrag van bijna tachtigduizend euro, ik was erg onder de indruk van dat bedrag. Ik heb daar ook een deel van gekregen – hoeveel zeg ik niet. De grootste aanschaf die ik ooit heb gedaan was drie ons coke.

UNIQUE SELLING POINTS
Zakelijk gezien onderscheid ik me vooral door vriendelijk en netjes te zijn. Ik zie drugs dealen echt als een dienst verlenen. Ik benader het zoals Thuisbezorgd je pizzabestelling benadert: ik wil altijd de beste pizza’s leveren en ze op zo’n chill mogelijke manier bezorgen.

Stel, je wil als jong meisje een pak sos bestellen, dan moet je soms achter in de auto stappen bij een figuur die je eigenlijk maar eng vindt, en dan hoor je soms pas in de auto wat het kost. Toen ik al wel gebruikte maar nog niet dealde vond ik dat altijd een nare situatie.

Mijn klanten voelen zich bij mij op hun gemak, ze waarderen dat er een rustige kerel aan de deur komt met wie ze een beetje kunnen lachen. Ik krijg regelmatig complimenten over de service en mensen nodigen me uit om buiten werktijd langs te komen. Soms schuif ik aan bij het eten, dan prikken we samen een karbonaadje en bespreken het nieuws. Trouwens: iedereen in de lijn waarin ik werk is van nature rustig en vriendelijk.

Ik weet dat het arrogant klinkt, maar we zorgen dat we altijd de allerbeste kwaliteit leveren. De groep waarin ik werk bestaat uit connaisseurs, ieder heeft zijn eigen voorkeur. En als mensen twijfelen aan de kwaliteit, stuur ik ze door naar Jellinek om het te laten testen.

De belangrijkste drug waar je goede kwaliteit in moet hebben is cocaïne, dat komt doordat het de drug is waarmee het meest gefokt wordt; veel dealers versnijden het. De grootste puurheid die ik ooit heb gehad was 89 procent. Ik zou het ook kunnen versnijden, maar omdat ik zelf zo dol op coke ben, vind ik het zonde van het ambachtelijke product. Natuurlijk zou ik meer winst kunnen maken, maar dat boeit me niet. Er komt soms zo veel geld binnen dat duizend euro meer of minder per maand me niet uitmaakt. Bovendien krijg ik vooral van oudere gebruikers vaak complimenten over de kwaliteit.

Toch is mijn aller-uniekste selling point mijn drugsmenu. Dat verstuur ik via WhatsApp als mensen wat willen bestellen. Het is een grote lijst waarvan mensen erg onder de indruk zijn, want het ziet het er erg strak uit. Het gaf me een kick dat te maken. Eerst bekeek ik het menu van mijn concurrenten, daarna maakte ik een opzetje voor m’n eigen menu en toen was ik dagenlang bezig dat te stroomlijnen: ik lette goed op interpunctie en gebruikte geen woord te veel of te weinig.

Ook heb ik vrienden om raad gevraagd. Kon ik cocaïne bijvoorbeeld het beste sos noemen, coke of gewoon bij de naam van het beestje? En zou ik dan mdma voor speed zetten of andersom? Verder zet ik nooit aanbiedingen in mijn menu, dat doet mensen alleen maar twijfelen aan de kwaliteit en bovendien trek je de verkeerde klanten aan als je honderd pillen aanbiedt voor de prijs van tachtig. Ik wil met mijn drugsmenu een transparante en professionele indruk achterlaten, daarmee bedoel ik dat het niet moet overkomen alsof ik mensen afzet.

Voorlichting doe ik ook. Ik leg alles over drugs met liefde uit, omdat ik zelf ook wel van wanten weet en los daarvan heb ik naar elk middel uren onderzoek gedaan op internet. Heus niet alleen omdat ik een zogenaamd goede dealer wil zijn, maar ook omdat ik drugs altijd fascinerend heb gevonden. Vooral nieuwe gebruikers hebben vaak geen geduld om iets te onderzoeken, ze willen het gewoon nemen en dan maar zien wat er gebeurt. Voorlichting geven geeft me een rustigere gemoedstoestand. Natuurlijk komen ze ook terug als klant als ze een goede ervaring hebben gehad met een bepaald middel en mijn uitleg erbij.

DE KLANTENKRING
Het grootste deel van mijn klantenkring bestaat uit partygangers, soms dronken lui die coke bestellen. Die heb ik liever niet, soms zijn ze zo beneveld dat ze heel intimiderend doen, of klagen over de kwaliteit van de coke terwijl ik het blok zelf heb omgekookt. Als zij zo nodig de etter willen uithangen, doe ik het drie keer zo hard terug, dan versnijd ik het en doe het in een pakje met een andere kleur. Daarna zeggen ze negen van de tien keer dat ze die cocaïne veel beter vonden.

Als ik echt een vervelende klant heb gehad, blokkeer ik die op mijn telefoon. Ik deal ook niet meer op afters, soms duurt het wel een half uur voor ze een paar tientjes bij elkaar hebben geschraapt.

Verder voorkom ik vervelende situaties door altijd aan huis te leveren. Als ze dan iets bij me flikken dan weet ik waar ze wonen en kom ik gewoon terug. Gelukkig heb ik dat nog nooit hoeven doen. Tegenwoordig heb ik vooral vaste klanten, alleen al van hen kan ik rondkomen.

KOSTEN-BATENANALYSE
Met de opbrengst van mijn eerste investering ben ik een keer luxe uit eten gegaan, de rest stopte ik terug in mijn bedrijf en ik nam steeds grotere hoeveelheden drugs in één keer af. Zo groei je het snelst. Ik hou veel van geld maar ben gek genoeg verder niet materialistisch, mooie telefoons en kleren boeien me niet. Ik geef wel veel uit aan eten. Het klinkt cliché, maar ik krijg vooral een kick van de gedachte dat ik vanuit niets iets heb opgebouwd. Ik heb hier hard voor gewerkt.

Toen ik nog in mijn eentje reed was mijn omzet in een weekend gemiddeld tweeduizend euro. Je komt op een gegeven moment op je hoogtepunt omdat je natuurlijk niet op twee plekken tegelijk kan zijn. Mijn maandelijkse omzet lag rond de 25 duizend euro, daarvoor was ik zes dagen per week aan het werk. Als ik niet aan het rijden was, onderhield ik wel contact met mijn leveranciers. Het was een 24-uursbaan. Inmiddels is het leven een stuk stabieler en hoef ik minder te werken. Ook hoef ik me veel minder zorgen te maken over leveranciers, omdat ik met de meeste een goede relatie heb opgebouwd.

Ik raad niet iedereen aan in de drugshandel te gaan. Veel mensen doen het alleen voor het geld – omdat ze dat nodig hebben, niet omdat ze het zo graag willen doen. Als dat zo is dan raad ik het af. Je moet een bewuste keuze maken: ga ik de samenleving in, of keer ik me ervan af? Hoe dieper je erin zit, hoe groter de afstand wordt tussen jou en de ‘normale’ wereld, en als je het geld gewend bent, heb je echt geen zin meer in een horecabaantje. Je krijgt sowieso een gat in je cv, barre werktijden en er kunnen niet zomaar mensen bij je langskomen als je tig soorten drugs in huis hebt liggen.

Ook moet je ervoor zorgen dat je iets opbouwt voor aan het einde van de rit. Op een gegeven moment ben je klaar met de spanning en de levensstijl die het met zich mee brengt. Je hebt namelijk niks zwart op wit, en er bestaat natuurlijk geen verzekering voor de vereniging van drugsdealers als je iets overkomt en je niet meer kan werken.

Natuurlijk zijn er ook veel baten aan dit werk verbonden, naast een dik pak geld. Het geeft me veel vrijheid – weer dat cliché, maar het is waar. Daarnaast zie je een interessante en spannende wereld, die je normaal alleen in films ziet of in het nieuws: sporttassen met kilo’s ketamine en excentrieke mensen.

ZWART NAAR WIT
Je moet ervoor zorgen dat je goede bronnen hebt om geld te witwassen. Daar zijn veel verschillende manieren voor. Het beste is als je meerdere bronnen combineert: er bestaan heuse witwaskantoren, maar een restaurantje is gebruikelijker. Ook in de kunstwereld is veel witwasserij, kunstwerken worden vaak anoniem verkocht. En in de muziekwereld kan je ervoor kiezen anoniem te produceren. Het moeilijkst is een ingang te krijgen, als dat eenmaal lukt gaat het daarna vrij soepel.

TOEKOMSTVISIE
Op deze manier werken – een lijn rijden – wil ik hooguit nog drie jaar doen, want het is een stormachtige levensstijl. Mijn doel is om mijn drugslijn nog verder te verruimen, waardoor ik op een gegeven moment alleen nog grote deals hoef te sluiten om het risico te verminderen. Dat hoeft echter niet zo snel te gebeuren dat ik genoodzaakt ben om mijn geen-wapen-en-geweld-instelling te verloochenen.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: