Als je weleens in Melbourne bent geweest en het heerlijk vindt om platzak te zijn en jezelf te haten, dan ken je het Crown Casino waarschijnlijk wel. Het is het Las Vegas van Australië, met net genoeg fruitmachines om dat gevoel van een duister buurtcasino te behouden. In Melbourne staat een bescheiden totaal van 2628 gokkasten, verspreid over een gebied dat zo groot is als twee huizenblokken en bedekt is met jarennegentigvloerbedekking en fonteinen die naar chloor ruiken.

Ondanks hun matige reputatie maakte het Crown in 2016 omgerekend zo’n 240 miljoen euro winst, en zijn ze momenteel hun vierde hotel aan het bouwen. Ze doen dus blijkbaar iets goed, en als heel veel mensen iets leuk vinden, dan zal er ook wel iets leuk aan zijn, denk ik. Om te ontdekken wat, en omdat ik al een tijdje van een veilige afstand kritiek op casino’s aan het leveren ben, dacht ik: laat ik dat gokpaleis eens van binnen bekijken.

Zo spendeerde ik 24 uur in het Crown Casino, om te zien of ik compleet krankzinnig zou worden.

Dit is Mahmood. Hij schrijft voor VICE en had ooit een motor, dus hij leek me de juiste guy om mee naar het Crown te nemen. “Hoe vaak ben je hier geweest Mahmood?” vroeg ik hem toen we een ontbijtje scoorden in de food court. “Vaak,” antwoordde hij stoïcijns.

Mahmood en ik hadden bedacht dat we er volledig voor zouden gaan, en alles op de meest Crown-ige manier zouden aanpakken: een hotelkamer nemen, goedkope pakken dragen, en stapels geld vergokken op krediet. Omdat we pas om twaalf uur konden inchecken hadden we ruim de tijd om het interieur te bewonderen.

De vloerbedekking van het Crown is een dramatisch hoogtepunt. Ieder barretje, elk restaurant en alle speelzalen hebben hun eigen vloerbedekking, met een print erop die de juiste sfeer moet oproepen. Ik wist meteen welk gevoel dit vloerkleed probeerde te communiceren:

Kijken naar dit vloerkleed is alsof iemand zo’n groene klodder toiletverfrisser tegen de binnenkant van je schedel aanspuit. Zo’n bloemvormig kwakje dat je in de plee spuit om bacteriën (en waterdieren) te doden om jou en je familie veilig te houden van viesheid. De tekening op deze vloerbedekking probeert het idee op te roepen dat je zelfs de meest gore dingen netjes en proper kunt presenteren, zoals wc’s en casino’s. Gokken is eigenlijk best schattig, net als bloempjes. Dit was overduidelijk de boodschap.

Na deze powerduiding was het tijd om in te checken. De kamer was schoon, en even perfect voor verliefde stelletjes als voor wapenhandelaren. Ook bood de kamer een juiste ambiance voor pseudo-miljonairsfoto’s, zoals deze. Mahmood vermaakte zich prima, terwijl ik een slecht voorgevoel had en niet kon ontspannen. “Doe gewoon chill man,” adviseerde hij.

Ik besefte dat er een essentieel verschil is tussen mensen die casino’s snappen en mensen die ze niet snappen. Mahmood snapt casino’s, want hij neemt ze niet serieus. Hij groeide op in de hoogtijdagen van de blingblingcultuur, en heeft daarmee een gezonde verstandhouding met luxe ontwikkeld. Hij laat zich niets wijsmaken door de filosofie achter Moet en Gucci, terwijl ik daar juist snel boos van word, omdat ik dan denk aan creperende kinderen in Japan of zo, en omdat ik nooit zo zal zijn als George Clooney. Mahmood kan het allemaal niks schelen. “Het is oké,” zei hij, en ik begreep hem.

Net toen ik al mijn ethische bezwaren tegen luxe-artikelen wilde gaan opsommen, zei Mahmood dat het tijd was om een beetje te gaan winkelen. Niet echt winkelen, maar nepwinkelen.

Dit is een Rolex Presidential van bijna 30.000 euro, gemaakt van 18-karaats goud. Mahmood vertelde de verkoopster dat hij een schrijver was uit Dubai, zij keek verveeld en liet ons het horloge passen. En het voelde… goed. Als een kreteksigaret na een serie orgasmes, of een Duitse bierdouche nadat je te lang in een Turks stoombad hebt gezeten. Ik kon niet geloven hoe goed dit voelde.

Bij de volgende winkel paste ik een pak van Hugo Boss van zo’n 3400 euro. Ik zette er een foto van op Instagram en harkte meer likes binnen dan met al mijn andere foto’s bij elkaar. Zelfs mijn ex likete het, wat me ontroerde. Ik nam me voor haar later te appen, maar eerst gingen we iets drinken.

Tijd vliegt als je net doet of je geld hebt, en het was al bijna tijd voor onze afspraak met casino-pastoor James Grant. Je denkt nu misschien: een casino met een eigen dominee?? Ja, een casino met een eigen dominee. Het Crown heeft de beste man in dienst genomen als onderdeel van hun missie om gokken verantwoord te maken. Ik heb James al eens eerder ontmoet, namelijk in 2012, toen ik mijn allereerste VICE-verhaalschreef. Ik vroeg hem wat er veranderd is in de casinowereld. Hij dacht na, sloot zijn ogen eventjes, en zei toen: “Er wordt minder winst gemaakt.”

Ook vertelde hij dat de impact van online gokken merkbaar is, en dat een Chinese overheidsactie tegen het Crown de winst met 9,1 procent heeft doen krimpen.

“De wereld verandert snel,” mijmerde hij, kijkend naar het gokkende volk. “Dit heet niet eens meer een casino, maar ‘integrated assets’, wat betekent dat er meer geld wordt verdiend aan de winkels en hotels dan aan het spel.” Hij zuchtte. “Je kunt beter werken voor je geld dan gokken in een casino.”

Dat het Crown steeds minder verdient aan gokken verbaasde me, maar toen we even later de gokhal inliepen en vooral eenzame lieden aan fruitmachines zagen jengelen snapte ik het wel. De rest van de zaal was vrijwel verlaten. Ik heb ook niemand gezien die je als een ‘high roller’ zou kunnen omschrijven. Er waren vooral gepensioneerden, en een paar tieners, terwijl aan veel muren juist grote reclameafbeeldingen hingen met knappe, vrolijke, verliefde mensen erop, of een bekende acteur met een parfumfles. Het beeld emotioneerde ons zo dat we spontaan honger kregen.

Onderweg naar het restaurant liepen we door een hal die in de folder werd omschreven als ‘de grootse entree’. Net als de rest van het gebouw schreeuwde alles in deze hal dat het was gebouwd in het jaar 1997.

Stel, je bent een stuk marmer. Je voelt je dan snel tijdloos. Je hebt miljoenen jaren onder de grond gezeten en hebt het gewicht van de aarde op je schouders gevoeld. In de loop van de jaren negentig word je ineens opgegraven en uitgehakt en getransformeerd tot een stuk binnenhuisarchitectuur. De tijd schrijdt voort, en je nieuwe uiterlijk wordt het gezicht van 1997, ook al ben je miljoenen jaren oud. “Gedver,” zeggen mensen terwijl ze je lachend fotograferen. “Wat dacht de mensheid in 1997?!”

Bij de food court maakte ik een vergissing: ik bestelde Chinees. In Australië is Chinees altijd roze, oranje of zaadkleurig, en altijd erg zout. Ik nam de variant met stukjes namaakkrab.

Na het eten hebben we het op een zuipen gezet, en een plan gemaakt voor de avond. We hadden ‘luxeshoppen’ en ‘casinodominee’ al afgevinkt, en nu was het tijd om serieus te worden, dus gingen we naar één van de drie nachtclubs die het Crown rijk is. De club heette Level Three.

Ik hou op zich wel van dansen, maar Mahmood is meer het type ‘aan de bar staan en sterkedrank drinken’. Hij zag er geloofwaardig uit, vind ik.

In de club werd klassieke R&B gedraaid, het soort muziek dat je uit auto’s hoort beuken als je voor het stoplicht staat. Er werd ook flink getongd, als slangen die met ontwrichte kaken hun prooi verschalken. Ook hadden veel mensen hele flessen drank in bakken ijs op hun tafeltjes staan. Iedereen was vrij jong en studeerde waarschijnlijk iets financieels.

Rond de klok van elf waren we in de stemming voor iets anders. We daalden af naar de kelder, waar mannen met capuchontruien of in flanellen pakken zaten te kaarten. De sfeer was compleet anders dan boven: luide housemuziek, en een nog schreeuwender vloerkleed.

De vloerbedekking leek erg op Windows Media Player, of dat laatste deel van 2001 A Space Odyssey waarin die gast in een zwart gat verdwijnt. Ik moest denken aan die keer dat ik DMT gebruikte, en het walgelijk vond.

Ik had ondertussen wel zin om te gaan gokken, maar Mahmood wilde niet. Ik vroeg waarom, en hij zei: “Omdat het stom is.” Hij had natuurlijk gelijk, maar ik wilde graag deze auto winnen. Ik moest deze auto winnen.

Terwijl ik me volledig op het winnen van die auto stortte, ging Mahmood terug naar de club. Ik wilde op zich ook wel weer daarheen, maar het probleem was dat het steeds net niet lukte om die auto te winnen. En ik was steeds zo dichtbij! Alsof slechts een minuscuul vliesje van tijd en mogelijkheid mij van de auto scheidde. Een seconde duurde het steeds voordat ik te horen kreeg dat ik had verloren, een weerbarstig stukje natuurkunde dat ervoor zorgt dat het huis altijd wint.

Na een hele serie teleurstellingen slenterde ik leeg en moe terug naar het restaurant, waar ik iets walgelijks at. Ik vroeg een paar vreemden om een foto van me te maken, en ook al acteer ik op de foto, toch geeft deze pose mijn stemming perfect weer. Ik was een paar honderd armer, en vrij zeker dat ik die niet kon gaan declareren.

Mahmood was spoorloos, en ook niet meer online, dus waggelde ik alleen terug naar onze kamer. Het casino bruiste nog steeds van jonge, eenzame zielen op zoek naar geluk, en omringd door knipperende reclames met situaties erop afgebeeld die niemand hier ooit zou gaan meemaken. Ik uitte mijn gevoelens richting de fontein.

Terug in onze kamer trof ik dit aan. Daar lag hij: de niet-gokkende, niet-dansende motorprins die er het best van had proberen te maken op deze afschuwelijke plek. Hij was hier al duizenden keren geweest, en had nog steeds een leukere dag gehad dan ik. Net als hij dacht ik fuck it, en ging naar bed.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: