asap

FYI.

This story is over 5 years old.

Money

Deze advocaat verbetert de wereld door tweedollarbriefjes uit te delen

Steve “Two Dollar” Reisman raakte zo bevriend met artiesten als Drake, die hem diep respecteren.

Zeven jaar geleden, toen Justin Bieber nog een zijwaarts ponykapsel had en de feverrond zijn persoon nog maar net was begonnen, stond de tienerster voor een van de eerste keren van zijn leven op een podium in New York. Zijn manager Scooter Braun weet nog dat de tent tjokvol zat, met hordes kinderen die allemaal “Baby” schreeuwden. Alles verliep volgens plan. Nou ja, bijna alles.

“Op een gegeven moment zag ik tweedollarbiljetten door de lucht vliegen,” vertelt Braun. “Ik kijk omhoog en zie een vent die op het balkon achteloos tweedollarbiljetten boven Justins hoofd door de lucht aan het strooien is.”

Advertentie

De man, een mollig type met peper-en-zoutkleurig haar, was enkele decennia ouder dan de rest van het publiek, dat vooral bestond uit tienermeisjes. Hij had iemands vader kunnen zijn, ware het niet dat het nogal vreemd is om als vader het idool van je dochter te bestrooien met dollarbriefjes.

Braun holde naar het balkon. Hij weet nog dat hij “dit is niet de juiste plek voor dit soort acties, vriend” tegen de man zei. Maar even later zag hij opnieuw briefjes naar beneden dwarrelen. En stuk voor stuk hadden ze een waarde van twee dollar.

“Ik dacht: wie is deze vent?”, zegt Braun.

In de periode erna zag Braun de mollige man overal opduiken, van hiphopconcerten tot festivals, steevast met een flinke rol tweedollarbriefjes in zijn hand. En dan niet alleen in het publiek, maar ook backstage – soms zelfs óp het podium. Op instagramfoto’s is hij te spotten met sterren als Drake, Big Sean, Meek Mill en Steve Aoki. Zijn tweedollarbriefjes duiken eveneens op social media op: dwarrelend door de lucht tijdens een concert van Jay Z, bijvoorbeeld, of in een snapchatverhaal van Kim Kardashian.

Jamie Schultz, een fotografe uit San Francisco, zag de man voor het eerst op een jubileumconcert van Def Jam in 2014. “Ik stond backstage mijn camera gereed te maken toen hij langsliep. Hij zei: hoi, hier heb je een tweedollarbriefje, brengt geluk. Daarna liep hij door,” vertelt ze. “Pas twee jaar later kwam ik erachter wie hij was, toen ik hem ontmoette tijdens een show van G-Eazy.” Hier stond de man op het podium, opnieuw met tweedollarbiljetten, die hij vrolijk richting het publiek gooide.

Advertentie

Allan Warren, eveneens fotograaf, zag hem eens backstage tijdens het jaarlijkse evenement PeterPalooza van radio-dj Peter Rosenberg. Warren beschreef hem als “een of andere oude witte vent” die rondliep alsof hij de baas was, gestoken in een net pak met Yeezys aan zijn voeten. “Ik zag hem geld uitdelen aan Jaden Smith en A$AP Rocky, onderwijl selfies nemend,” vertelt Warren, die uiteindelijk maar aan een vriend vroeg: “Yo, wie is deze gast?”

“Oh, hij?” reageerde die vriend. “Dat is Two Dollar Steve.”

Een enkeling bleek de mysterieuze man inderdaad te kennen als Steve “Two Dollar” Reisman, een succesvolle faillissementsadvocaat uit New York, die zijn werk had gemaakt van het redden van mensen die financieel kopje onder dreigen te gaan. Anderen kenden hem vooral als een toegewijd vader en echtgenoot, een investeerder in kunst, en een aanhanger van de Yankees. Weer anderen kennen hem als de fan die bij elke Drake-show aanwezig is en daar letterlijk elk woord meezingt. Steve Reisman is het allemaal. Maar boven alles is hij de profeet van het tweedollarbriefje. Hij deelt ze als een soort talisman uit aan zo ongeveer iedereen die hij op zijn pad treft.

1552572164128-kimk-250x444

Steve Reisman groeide op in Locust Valley, een saaie maar welvarende buurt in Long Island, New York. Zijn ouders waren rijk, tot hij twaalf was. Rond die tijd werd zijn vader ziek, waarna deze moest stoppen met werken en failliet verklaard werd. Het gezin raakte alles kwijt: de auto, het huis, de meubels. De bank legde overal beslag op.

Advertentie

Opeens was Steve het arme jongetje van de buurt. Hij nam een baantje als afbakker van appeltaarten bij de plaatselijke McDonald’s. Hij vond het vreselijk, maar hield het werken in pizzatenten en andere fastfoodrestaurants zijn hele middelbareschoolperiode vol. Op een gegeven moment werd hij toegelaten aan de State University van New York, waar hij uiteindelijk magna cum laude zou afstuderen en vervolgens toegelaten worden tot de rechtenfaculteit van St. John’s Universiteit. In zijn derde jaar werd hij al gevraagd om te komen werken bij bij Curtis, Mallet-Prevost, Colt & Mosle LLP, een vooraanstaand advocatenkantoor in New York, waar hij nog altijd werkt.

Zijn leven ontwikkelde zich tot een American dream. Hij trouwde, kocht een huis op Long Island en kreeg drie kinderen. Hij stampte bij zijn werkgever een faillissementspraktijk uit de grond en werd uiteindelijk zelfs partner. Als hij vertelt over hoe hij zich omhoog heeft gewerkt op de figuurlijke economische ladder – van een baantje bij McDonald’s tot partnerschap bij een vooraanstaand rechtskantoor – zegt hij dat hij zich gezegend voelt, maar ook dat die zegeningen het “resultaat van hard werken” zijn.

Een jaar of tien geleden, vertelt Steve, zat hij zijn leven te overdenken op de achterbank van een taxi. “Ik dacht aan hoe blij ik was met mijn leven, familie en vrienden, met mijn partnerschap bij een groot kantoor, aan hoeveel geld ik verdiende.” Hij wenste op dat moment dat hij dit gevoel kon doorgeven. Dat hij een stukje van zijn geluk kon delen.

Advertentie

Toen hij uitstapte, gaf de taxichauffeur hem een tweedollarbriefje als wisselgeld. Steve zag het als een teken.

“Ik liep naar de bank, en wisselde een twintigje in voor tien tweedollarbiljetten. Ze moesten ze ergens uit een achterkamertje halen, maar ik kreeg ze wel. De dag erna gaf ik voor het eerst een tweedollarbriefje weg.”

Aanvankelijk was het een kleinschalig experiment. Zo liet hij een keer een exemplaar achter op een stoeltje in de metro. “Toen ik opstond zei de vrouw naast me: u vergeet wat. Ik zei: nee, dat is voor u, dat brengt geluk.”

Hij begon de biljetten overal achter te laten: als fooi aan obers, taxichauffeurs en toiletjuffrouws, in vliegtuigen en bij sportwedstrijden, zelfs aan vreemden op straat. Elke keer, zegt hij, reageren de ontvangers met een mengeling van verbaasdheid en plezier. Want, zegt hij, een biljet van één, vijf of twintig dollar is misschien fijn, maar eentje van twee dollar is magisch. Het overstijgt alle andere valuta: het is een geluksbrenger. En het leuke van geluk verspreiden, zegt Steve, is dat het verslavend is. Wanneer je begint met mensen blij maken, is het moeilijk om daarmee te stoppen.

En dus begon hij de briefjes overal mee naartoe te nemen: naar sportwedstrijden, muziekfestivals, naar een concert met zijn kinderen. Steve vertelde dat hij geen speciale verwachtingen had toen hij de briefjes begon uit te delen bij concerten. Hij deed het om dezelfde reden dat hij ze aan vreemden in de metro gaf. In het geval dat hij een vipkaartje had en backstage een artiest ontmoette, geeft hij die ook gewoon een exemplaar. Zo heeft hij al tweedollarbriefjes in de handen van Barbara Streisand, Meghan Trainor, Serena Williams, Warren Buffet en Bill Clinton weten te drukken.

Advertentie

Op een avond een paar jaar geleden stond Steve vooraan mee te rappen tijdens een concert van Drake. Laatstgenoemde keek hem recht aan. “Ik stond op het punt om mijn tekst te verneuken, maar deze man wist alle woorden,” zei Drake in een video die Steve na het concert maakte. Voordat hij het podium verliet, zegt Steve, gaf hij Drake gauw een briefje van twee dollar.

1552572197569-khaled-700x786

Steve met DJ Khaled. Foto: Johnny Nunez/WireImage

Er zijn ongeveer een miljard briefjes van twee dollar op de wereld: bijna evenveel als er biljetten van vijftig dollar zijn. Maar omdat sommige Amerikanen ze bijzonder vinden, en misschien omdat het biljet iets nostalgisch in ze losmaakt, bijvoorbeeld van toen de tandenfee er eentje onder hun kussen achterliet, hebben ze de neiging ze te bewaren. “Mensen denken dat ze zeldzaam zijn, dus als ze een briefje in handen krijgen, bewaren ze het,” zegt John Bennardo, een man die zo gefascineerd is door tweedollarbiljetten dat hij er een documentaire over maakte. “Door ze te verzamelen haal je ze uit de roulatie, wat het idee van zeldzaamheid verder versterkt.”

Bennardo bestudeert de cultus rond het tweedollarbriefje als een soort antropoloog. Hij onderzocht hoe het komt dat ze in verband worden gebracht met geluk en voorspoed, hoe ze dienen als een soort lijm om mensen samen te brengen, en de mensen die zich ermee bezig houden. Zoals Heather McCabe uit Brooklyn, die het weblog Two Buckaroo bijhoudt over haar pogingen om het tweedollarbriefje “nieuw leven te geven”. Of Matthew Zaklad, die zoveel mogelijk probeert te betalen met het tweedollarbriefje, inclusief zijn gehele huur.

Advertentie

Het project van Steve raakt volgens Bennardo de kern van wat het tweedollarbriefje betekent: het is geen wisselgeld, maar een soort gift. “Letterlijk gezien geeft Steve geld weg aan mensen, maar figuurlijk gezien niet. Hij geeft ze iets speciaals, iets waar mensen een bepaalde zeldzaamheid of een unieke betekenis aan toekennen, of het nu in de vorm van nostalgie is of in de vorm van een geluksbrenger. Ik weet zeker dat de meeste mensen die een briefje van hem krijgen, het niet uitgeven.”

Steve gelooft dat laatste eveneens. Hij is er zeker van dat zelfs Bill Clinton de tweedollarbriefjes heeft bewaard die Steve hem gegeven heeft. Wie social media afstruint komt een reeks beroemdheden tegen die tweedollarbriefjes bewaren. De meeste van die briefjes kunnen direct naar Steve worden herleid. Niet dat hij het doet voor de aandacht. Hij doet het voor de reacties van de ontvangers, of ze nou beroemd zijn of niet. “Of je er een geeft aan een miljardair, een president, een artiest of een taxichauffeur, iedereen reageert er op dezelfde manier op,” zegt hij.

In oktober belde Steve me met de vraag of ik een instagramfoto had gezien die Drake had gepost. Op de foto gooit hij tweedollarbriefjes in de lucht, met het bijschrijft “Steve Reisman iconic”. Het was niet voor het eerst dat de briefjes op Drakes tijdlijn verschenen. In maart 2016 postte hij een foto waarop een stapel tweedollarbiljetten te zien was, gestoken in een bronskleurige sculptuur van twee samengevouwen handen, het symbool van Toronto. Die sculptuur was een cadeau van Steve. En drie jaar eerder, tijdens een promotietour voor zijn album Nothing was the same, deelde Drake tweedollarbiljetten uit tijdens een signeersessie. Op foto’s van Drakes laatste verjaardagsfeestje in Los Angeles is Taylor Swift te zien met een vers briefje in haar topje gestoken.

Advertentie

De klap op de vuurpijl was Halloween, toen Drake een foto plaatste van zichzelf in een spijkerbroek, colbertje en met een grijze pruik op zijn hoofd. In zijn hand houdt hij een stapeltje tweedollarbriefjes. Bijschrift: “2 Dollar Steve in the building”.

Toen ik Steve vorig jaar voor het eerst ontmoette, was ik gecharmeerd en tegelijkertijd op mijn hoede. Hij vertelde me off the record welk bedrag hij elke maand afhaalt bij de bank. Het totale bedrag is hoger dan de gemiddelde maandhuur in New York. Het is zo hoog dat de bank hem soms belt om te bevestigen of het klopt, om fraude te voorkomen.

Of Steve het allemaal doet om beroemd te worden? In dat geval pakt hij het slecht aan. Hij deelt al ruim tien jaar tweedollarbriefjes uit en mensen herkennen hem nog steeds nauwelijks. Wie hem tijdens concerten briefjes ziet strooien is vooral verward. Sowieso bevindt Steve zich vooral in de wandelgangen, waar niemand op hem let. Hij heeft geen profielen op social media, in tegenstelling tot al zijn beroemde vrienden. En het interview dat hij mij gaf was een hoge uitzondering.

Scooter Braun, de manager van Justin Bieber, is inmiddels een goede vriend van Steve. Hij vertelt me dat het Steve nooit om de faam te doen is geweest. “Steve heeft me nooit gevraagd om kaarten voor concerten of om backstage te komen. Hij heeft me nooit gevraagd om een meet & greet te regelen. Wel stuurt hij me altijd een mail wanneer ik iets bereik in mijn carrière, of toen ik een kind kreeg.”

Advertentie

Dankzij die houding, zegt Braun, kon een faillissementsadvocaat van middelbare leeftijd vrienden worden met mensen als Drake. “Het is makkelijk om bevriend te raken met mensen als je niks van ze verwacht.” Steve vertelt me dat hij geen klanten aanneemt uit de muziekindustrie, omdat hij niets van artiesten wil behalve genieten van hun muziek en gezelschap. “Zodra je ze gaat vertegenwoordigen als advocaat, wordt dat aangetast.”

Niettemin vraag ik me af wat zijn reputatie als Two Dollar Steve betekent voor zijn werk. Ik spreek hierover met journalist John Bringardner, die Steve vorig jaar ontmoette op een groot advocatenfeest in Manhattan. Bringardner werkt bij Debtwire, een nichepublicatie over faillissementszaken. Hij is dus nogal veel in de buurt van faillissementsadvocaten, een groep die hij beschrijft als “een inwisselbare kliek witte mannen van middelbare leeftijd in pakken.” Maar Steve, zegt hij, is anders.

“Ik wist van de verhalen over hem. Ik had het er vaak over gehad met mijn collega’s, maar we geloofden er niet echt in,” zegt Bringardner. “Bedrijfsadvocaten werken de hele dag door. Waar haalt iemand als hij, een partner bij een van de beste advocatenkantoren, de tijd vandaan om er tussenuit te knijpen voor een optreden van Drake, laat staan al zijn teksten uit zijn hoofd te leren en backstage rond te lopen?”

Op het advocatenfeestje kwam Bringardner Steve tegen bij de garderobe, waar hij tweedollarbriefjes uitdeelde aan het personeel, dat het gretig in ontvangst nam.

Advertentie

“Ik wist meteen wie hij was, en dat zei ik ook tegen hem,” zegt Bringardner. “Hij keek op dat moment naar zijn schoenen, waarna hij zijn grijze broek een paar centimeter optrok en zei: ja, hoeveel advocaten hier dragen Yeezys?”

Noah, Steves 23-jarige zoon, kan zich niet herinneren dat zijn vader ooit niet tweedollarbriefjes aan het uitdelen was of rondhing met beroemdheden. Maar, zegt hij, “recentelijk is hij een fenomeen geworden”, wat klinkt als een bescheiden manier om te zeggen: mijn vader is zo iconisch dat Drake zich als hem verkleedt met Halloween.

“Als ik mijn vrienden over mijn vader vertel, willen ze allemaal een tweedollarbiljet,” vertelt Noah. “Ze zeggen dingen als: heb je al een tweedollarbiljet van Noahs pa gekregen? Heb je hem al ontmoet? Voor mensen die hem nog niet hebben ontmoet is hij een soort mythisch figuur geworden.”

Noah kan dankzij zijn vader naar allerlei concerten en feestjes, waar hij zijn vaders plus-1 is. Maar verder is Steve over het algemeen een gewone vader. Hij heeft alleen toevallig een hoop geld en vindt het leuk om met vreemden te praten. Een paar weken geleden mailde Noah me een link naar een filmpje gepost door Hugh Jackman, die Steve tegenkwam tijdens een wedstrijd van de Yankees. Noah zegt dat zijn vader iedereen in hun vak een tweedollarbiljet gaf. Op het filmpje houdt Jackman een tweedollarbriefje omhoog. Op de achtergrond kun je Steve zien rondlopen.

Advertentie

Steve geeft zijn stapeltjes tweedollarbriefjes vaak aan artiesten, om ze in het publiek te gooien tijdens concerten. Ik vraag hem of het hem nooit dwarszit dat hij duizenden dollars heeft weggegeven zonder dat de ontvangers weten dat het geld van hem komt. “Het gaat mij om het bredere plaatje: de artiest die een impact probeert te hebben en de wereld een beetje beter wil maken.”

Dat is de reden waarom hij liever een stapel geeft aan Drake, Jay Z of 2 Chainz, dan dat hij ze zelf uitdeelt. “Als je een tweedollarbriefje van mij krijgt, heb je een goede dag,” zegt hij. “Maar stel je voor hoe het is als je er van Jay Z een krijgt. Dat zou te gek zijn. Je zou dat briefje nooit meer weggeven.

Scooter Braun is Steve nagevolgd in het distribueren van tweedollarbriefjes als hij festivals of concerten bezoekt. “Altijd als Steve me ziet, geeft hij me een stapel. Dan zegt-ie: deel ze uit en maak mensen blij. Daar geef ik vervolgens gehoor aan: ik loop op mensen af en zeg: hey, hier heb je een tweedollarbriefje. Ze reageren altijd blij.”

Het lijkt de kracht van Steves filosofie te bewijzen. Goed, het tweedollarbriefje mag nog geen grote wereldproblemen hebben opgelost, maar het betekent kennelijk iets voor mensen, zoveel zelfs dat ze die dingen fanatiek verzamelen.

Schultz, de eerdergenoemde fotograaf die Steve tegenkwam op het Def Jam-concert, vertelde dat ze het tweedollarbriefje dat ze van Steve kreeg altijd zal bewaren, als reminder aan het positieve in de wereld. Een andere vrouw die Steve ontmoette, Jennifer Keene, vertelde dat ze haar exemplaar al jaren aan haar koelkast heeft hangen. “Ik zie het biljet elke dag een paar keer. Het is mijn reminder van hoe makkelijk het is om mensen een glimlach te bezorgen.”

En zelfs zoon Noah, die waarschijnlijk zoveel exemplaren zou kunnen krijgen als hij zou willen, kent een bijzondere waarde toe aan het briefje dat hij van zijn pa kreeg.

“Er zijn momenten waarop ik dankzij het briefje voel: alles komt goed”, vertelt hij. “Als ik naar mijn werk moet, maar geen zin heb, dan herinnert het briefje me aan mijn vaders filosofie dat geluk het resultaat is van hard werken.”

Zelf heb ik het tweedollarbriefje dat ik van Steve kreeg ook bewaard. En elke keer als ik mijn portemonnee open, voel ik me een beetje gezegend.

Headerfoto: Johnny Nunez/Getty Images

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: