Meedoen aan een medisch onderzoek is een makkelijke manier om geld te verdienen. Een beetje Netflixen, je lekker laten verzorgen en daar een paar duizend euro voor opstrijken. Ondertussen stoppen ze je weliswaar vol met pillen, maar dat zou je in het weekend toch al doen. Tot zover de leuke kanten, want proefkonijnen is niet zonder risico. Daar kwam de Amsterdamse Marc Boertjes* op een natte, stinkende manier achter.
Advertentie
VICE Money: Hoi Marc! Jij hebt een medicijn getest. Vond je dat niet eng?
Marc: Eigenlijk wel. Het beeld dat ik ervan had was dat ik in een steriele ziekenhuisomgeving zou liggen en uren Xbox zou spelen met het angstaanjagende vooruitzicht dat er dingen verkeerd konden gaan.Waarom besloot je toch mee te doen?
Het was gek genoeg m’n moeder die me op het idee bracht. Ze las in de krant dat je voor niks naar Centraal-Amerika kon om een nieuw vaccin te testen tegen reizigersdiarree. We kregen 1.500 euro per persoon om een maand te reizen en in ruil daarvoor te bewijzen dat reizigersdiarree binnenkort tot het verleden zou behoren. Voor ik het wist tekende ik met drie goede vrienden de papieren en boekten we onze vluchten naar Mexico.Wat moest je precies doen als proefkonijn?
Niet heel veel. We kregen een plakker op onze arm en moesten een poepdagboek bijhouden, waarin we moesten vertellen hoe het met de consistentie van onze uitwerpselen gesteld was. Als de poep vloeibaar genoeg was, moesten we daar monsters van nemen en die opsturen naar een ziekenhuis in Mexico. Een deel van de plastic doosjes die we meekregen met ‘biohazard’ erop geschreven staat nog ergens bij m’n ouders.Niet alle bakjes dus?
Nee. Mijn dagboek was een saaie lezing tot de tweede week van onze vakantie.Tijdens een bezoek aan El Árbol del Tule, ‘s werelds breedste boom net buiten Oaxaca, de culinaire hoofdstad van Mexico, ging het mis. Ik dacht me te verlekkeren aan het authentieke streetfood maar daar kreeg ik direct spijt van toen ik de vreemd ruikende chicken tostada in m’n mond stopte. Ik overwoog m’n vinger in m’n keel te steken om het uit m’n systeem te krijgen, maar wilde de schattige vrouw met haar hond van wie ik het had gekocht niet beledigen. Achteraf had die hond waarschijnlijk een waarschuwingssignaal moeten zijn.
Marc: Eigenlijk wel. Het beeld dat ik ervan had was dat ik in een steriele ziekenhuisomgeving zou liggen en uren Xbox zou spelen met het angstaanjagende vooruitzicht dat er dingen verkeerd konden gaan.Waarom besloot je toch mee te doen?
Het was gek genoeg m’n moeder die me op het idee bracht. Ze las in de krant dat je voor niks naar Centraal-Amerika kon om een nieuw vaccin te testen tegen reizigersdiarree. We kregen 1.500 euro per persoon om een maand te reizen en in ruil daarvoor te bewijzen dat reizigersdiarree binnenkort tot het verleden zou behoren. Voor ik het wist tekende ik met drie goede vrienden de papieren en boekten we onze vluchten naar Mexico.Wat moest je precies doen als proefkonijn?
Niet heel veel. We kregen een plakker op onze arm en moesten een poepdagboek bijhouden, waarin we moesten vertellen hoe het met de consistentie van onze uitwerpselen gesteld was. Als de poep vloeibaar genoeg was, moesten we daar monsters van nemen en die opsturen naar een ziekenhuis in Mexico. Een deel van de plastic doosjes die we meekregen met ‘biohazard’ erop geschreven staat nog ergens bij m’n ouders.Niet alle bakjes dus?
Nee. Mijn dagboek was een saaie lezing tot de tweede week van onze vakantie.Tijdens een bezoek aan El Árbol del Tule, ‘s werelds breedste boom net buiten Oaxaca, de culinaire hoofdstad van Mexico, ging het mis. Ik dacht me te verlekkeren aan het authentieke streetfood maar daar kreeg ik direct spijt van toen ik de vreemd ruikende chicken tostada in m’n mond stopte. Ik overwoog m’n vinger in m’n keel te steken om het uit m’n systeem te krijgen, maar wilde de schattige vrouw met haar hond van wie ik het had gekocht niet beledigen. Achteraf had die hond waarschijnlijk een waarschuwingssignaal moeten zijn.
Advertentie
Alle illustraties door Roel De Witte
Want toen ging het mis.
Nogal ja. Een paar uur later arriveerde de taxi die ons van het hostel naar het station zou brengen, waar we de bus naar San Cristobal zouden nemen – een reis van een uur of tien. Toen ik voorover boog om m’n backpack te pakken, voelde ik een eigenaardig gevoel rond mijn darmen. Toen ik omhoog kwam realiseerde ik me dat ik in m’n broek had gescheten.
Terwijl de meter van de taxi liep en zonder tijd om me nog om te kleden, stopte ik een lading wc-papier in m’n broek om een geïmproviseerde luier te creëren. Ik propte me in de krappe taxi, draaide de ramen naar beneden en zweeg over de extra bagage die ik bij me had. Het was duidelijk dat ik óf een placebo had, óf dat dit anti-diarreemiddel serieuze aanpassingen nodig had.Eenmaal op het busstation pakte ik zo snel mogelijk een schone onderbroek uit m’n tas en deed die aan op de wc. In paniek dacht ik dat het een goed idee was om mijn ontheiligde ondergoed onder de prullenbak te verstoppen, in plaats van erin. Ik dacht dat dit het werk voor de schoonmakers makkelijker zou maken, al weet ik nog steeds niet waarom ik dat dacht.En toen moest de busreis nog beginnen.
Gelukkig hadden we een jaarvoorraad Loperamide bij ons, dus ik slikte snel een paar tabletten en hoopte dat ik de bus überhaupt in mocht. Na het tien uur wegbidden van mijn potentieel rampzalige scheten, kwamen we aan in San Cristobal. Terwijl m’n vrienden in de stad aan de mescal gingen, lag ik me op bed compleet fucked up te voelen, terwijl ik alleen droge pasta en toast at met een Duitser die ook elk half uur z’n darmen moest legen. De eerste ‘schone’ scheet die ik na vijf dagen kon laten zonder naar een toilet te hoeven rennen voelde zo goed dat het zonder twijfel een van m’n favoriete herinneringen ooit is.
Nogal ja. Een paar uur later arriveerde de taxi die ons van het hostel naar het station zou brengen, waar we de bus naar San Cristobal zouden nemen – een reis van een uur of tien. Toen ik voorover boog om m’n backpack te pakken, voelde ik een eigenaardig gevoel rond mijn darmen. Toen ik omhoog kwam realiseerde ik me dat ik in m’n broek had gescheten.
Terwijl de meter van de taxi liep en zonder tijd om me nog om te kleden, stopte ik een lading wc-papier in m’n broek om een geïmproviseerde luier te creëren. Ik propte me in de krappe taxi, draaide de ramen naar beneden en zweeg over de extra bagage die ik bij me had. Het was duidelijk dat ik óf een placebo had, óf dat dit anti-diarreemiddel serieuze aanpassingen nodig had.Eenmaal op het busstation pakte ik zo snel mogelijk een schone onderbroek uit m’n tas en deed die aan op de wc. In paniek dacht ik dat het een goed idee was om mijn ontheiligde ondergoed onder de prullenbak te verstoppen, in plaats van erin. Ik dacht dat dit het werk voor de schoonmakers makkelijker zou maken, al weet ik nog steeds niet waarom ik dat dacht.En toen moest de busreis nog beginnen.
Gelukkig hadden we een jaarvoorraad Loperamide bij ons, dus ik slikte snel een paar tabletten en hoopte dat ik de bus überhaupt in mocht. Na het tien uur wegbidden van mijn potentieel rampzalige scheten, kwamen we aan in San Cristobal. Terwijl m’n vrienden in de stad aan de mescal gingen, lag ik me op bed compleet fucked up te voelen, terwijl ik alleen droge pasta en toast at met een Duitser die ook elk half uur z’n darmen moest legen. De eerste ‘schone’ scheet die ik na vijf dagen kon laten zonder naar een toilet te hoeven rennen voelde zo goed dat het zonder twijfel een van m’n favoriete herinneringen ooit is.
Advertentie
Heftig. Weet je hoe het met het medicijn is afgelopen?
Niet echt. Ik zie wel dat het bedrijf niet meer actief lijkt en ik heb het product nooit ergens in de winkel gezien.Vond je het achteraf allemaal waard?
Het was het zeker waard en ik zou het zo weer doen als ik de kans had. Maar daarbij moet ik zeggen dat mijn onderzoek in principe vrij risicoloos was en ik ben ook niet ziek ben geworden van het medicijn, maar gewoon pech had dat ik aan de race raakte.Wat adviseer je anderen die overwegen medicijnen te testen voor geld?
Mijn advies is om een open mind te hebben, maar je wel bewust te zijn van de consequenties. Als je op internet zoekt vind je ook horrorverhalen van mensen die doodzijn gegaan. Ik was destijds twintig en het feit dat m’n moeder het aanraadde en er dus cool mee was stelde mij gerust. Anders had ik me er waarschijnlijk niet comfortabel bij gevoeld.*Marc Boertjes is een gefingeerde naam. Echte naam is bekend bij de redactie.—Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen:
Niet echt. Ik zie wel dat het bedrijf niet meer actief lijkt en ik heb het product nooit ergens in de winkel gezien.Vond je het achteraf allemaal waard?
Het was het zeker waard en ik zou het zo weer doen als ik de kans had. Maar daarbij moet ik zeggen dat mijn onderzoek in principe vrij risicoloos was en ik ben ook niet ziek ben geworden van het medicijn, maar gewoon pech had dat ik aan de race raakte.Wat adviseer je anderen die overwegen medicijnen te testen voor geld?
Mijn advies is om een open mind te hebben, maar je wel bewust te zijn van de consequenties. Als je op internet zoekt vind je ook horrorverhalen van mensen die doodzijn gegaan. Ik was destijds twintig en het feit dat m’n moeder het aanraadde en er dus cool mee was stelde mij gerust. Anders had ik me er waarschijnlijk niet comfortabel bij gevoeld.*Marc Boertjes is een gefingeerde naam. Echte naam is bekend bij de redactie.—Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: